Zondag kwam ze, ze genoot.
We raakten in gesprek en ze vertelde dat er zoveel herinneringen boven kwamen bij het kijken naar de schilderijen.
Herinneringen aan uitstapjes naar het Hogeland, het land van haar grootouders. Ze werd verliefd op het schilderij van Sonja Brussen, ik gaf het haar direct mee en vroeg of ik haar verhaal mocht delen.
Spontaan bood ze aan om zelf een verhaal voor me te schrijven. Ik mag het hier delen:

Langs stad en ommeland, een herinnering.
We beginnen de tocht in Haren. Daar woont mijn moeder in een woonzorgcentrum.
Eerst rijden we naar Noordhorn. meerdere jaren mijn woonplaats.
Dan naar Oldehove, Saaksum, Roodehaan, Zoutkamp.
Af en toe stoppen we even om te kijken naar de schapen of de veulentjes. En naar de kleuren om ons heen, het koolzaad-geel , het cichorei-blauw. Wat mooi. Tussenstop is Lauwersoog. Hier eten we frites en gebakken mosselen. We hebben uitzicht op de boot naar Schier. Met mooi weer zien we het eiland liggen. Mijn moeder is er sinds haar jeugd kind aan huis. “ik hoef er niet meer heen” zegt ze. “het is goed zo”.
Na de koffie vervolgen we onze tocht. We rijden door de Marne-streek. In het begin van de vorige eeuw begon mijn grootvader hier de Marne-mosterdmakerij. Toen de schuur te klein werd verhuisde de fabriek naar de binnenstad van Groningen. En nog weer later naar het noorden van de stad, aan het kanaal. We rijden er langs als we de stad binnen rijden.De fabriek is niet meer in handen van de familie. Maar nog altijd in haar hart. Net zoals haar Hogeland. Ons Hogeland.

#kunstisemotie!

Schilderij: Sonja Brussen, Eerdappellaand 24 x 30 cm. olie op doek.