Vanaf zeer jonge leeftijd leveren ze kritiek op Theo’s schilderijen, onze dochters Eva en Annemarie. Die nek is te lang papa, dat oor is te groot. Dát is een lelijk schilderij!
De ongezouten kritiek is overgegaan op feedback en u zult begrijpen dat ik ook wel eens iets zeg 😊.
Theo vindt het fijn, het laat hem anders kijken.
Hij zit zo intens in een schilderij en is zo bezig met hoe hij de verf op het doek smeert (zijn eigen woorden) dat hij details soms over het hoofd ziet.

Gisteren liet ik het schilderij van onze kleinzoon Stijn aan u zien, deze versie appte Theo me vanuit zijn atelier. Mooi was mijn reactie, prachtig……alleen zijn linker onderbeen is te lang…..
Theo zag dat er nog meer gecorrigeerd moest worden: het kraagje beter in de vorm, nog wat licht op het emmertje, de reflectie in het water en meer licht op Stijn.
Dat soort details zie ik dan weer niet.

Het blijft lastig voor Theo om te bepalen wanneer hij moet stoppen. Soms gaat hij te lang door en verknalt een schilderij of haalt de vaart er uit. Dat blijft een groot dilemma. Één streek meer of minder kan zo bepalend zijn.

Hierbij de mooiere en betere versie.