Bijna elke expositie komt ze, een leuke, stoere vrouw.
Vaak komt ze binnen in haar motorpak, haar helm onder de arm.
Even uit de drukte van haar gezin, een motorritje over het Hogeland combineren met een bezoekje aan mij.
Ze geniet altijd enorm van de kunstwerken, laat zich raken en deelt dat met mij.
We praten over gezamenlijke interesses, drinken een kop thee.

Zaterdagmiddag kwam ze binnen, het was druk in de galerie, ze scharrelde lekker rond. Even later zag ik haar man binnenkomen.
Ook in zijn motorpak, vandaag hadden ze tijd om samen te komen.
Even later de vraag of ik het schilderij “Gespiegeld” van Cees Vegh op de grote muur beneden wilde hangen.
Al snel was duidelijk, het schilderij is voor ze gemaakt: de sfeer, het licht, hun liefde voor water en boten.

Zaterdagavond kreeg ik dit mooie berichtje:
Zo gaat dat dus bij ons: we komen, zien iets wat ons allebei raakt en weten het eigenlijk tegelijk: dit hoort bij ons.
Ik had voordat Paul kwam rondgelopen en vond dit schilderij het mooiste dat er hing. Paul kwam, zag het en zei tegen mij:
“Ik geloof dat die maar naar ons huis moet.”
Voor alle zekerheid nog even beneden kijken, maar dat was eigenlijk niet meer nodig.
Toen Paul en ik elkaar voor het eerst ontmoetten was ik net van een zeilboot afgestapt, 5 weken later hadden wij verkering en 9 maanden later trouwden wij.
Samen zeker weten, dat gebeurt ons heel vaak: twee zielen één gedachte.
Vanmiddag dus ook.

Wat een voorrecht om dit samen zijn te mogen hebben in je leven, wat is er mooier dan de liefde?

Dank Dingena en Paul dat ik jullie verhaal mag delen.

‪#‎kunstisemotie‬